βλαχοποιμήν

ο

σκηνίτης τσοπάνης των βουνών.

[ΕΤΥΜΟΛ. < βλάχος + ποιμήν. Η λ. μαρτυρείται από το 1851 στον Αλέξ. Ρ. Ραγκαβή].